Παραμονή Χριστουγέννων. Ο εθελοντισμός, ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο. Ένα παράθυρο που συνήθως το βλέπουμε κλειστό. 
 
Η απάθεια είναι στάση ζωής. Και δυστυχώς, αυτή η στάση σημαίνει αδιαφορία, σημαίνει απόσπαση της προσοχής μας και πολλές φορές ακόμα και απαξίωση. Νιώθουμε ανικανότητα να δράσουμε, σχεδόν παραλύουμε. Απλώς δεν νοιαζόμαστε αρκετά. Και ειλικρινά, δεν νοιαζόμαστε καν για το γεγονος ότι δεν νοιαζόμαστε. 
 
Ίσως ευθύνεται ο πεσιμισμός που μας διακατέχει για την έκβαση οποιουδήποτε αποτελέσματος. Έχουμε την τάση πολλές φορές να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο από φόβο, δεν αξιολογούμε την κατάσταση όπως της αρμόζει αλλά την μειώνουμε, την εκμηδενίζουμε από φόβο μην απογοητευτούμε. Αυτό μας βόλεψε μάλλον κάποτε,  μια φορά ίσως δυο. Συνεχίζουμε να το χρησιμοποιούμε όμως και έτσι, συνηθίσαμε. 
 
Είναι άραγε η δύναμη της συνήθειας αρκετή ώστε να μην πράττουμε, να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας ή εν προκειμένω, της απραξίας μας;  Όταν διακυβεύεται όχι απλά ένα αποτέλεσμα μιας κατάστασης, αλλά η ζωή ενός ανθρώπου, δεν αρκούν αυτές οι δικαιολογίες. Δικαιολογίες όπως το ότι δεν γνωρίζουμε αν ο άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια υποφέρει πραγματικά ή όχι. Ψάχνουμε στοιχεία να επιβεβαιώσουμε το ποσοστό δυστυχίας του ανθρώπου και να το κοστολογήσουμε σύμφωνα με την σοβαρότητα που προσδίδουμε εμείς οι ίδιοι, με κριτήρια άγνωστα, ακαθόριστα. 
 
Δεν αρκεί να θυμάται κανείς και να προσφέρει την εποχή των Χριστουγέννων και των εορτών ως λύτρωση για το γεγονός ότι λησμονεί και αδιαφορεί τον υπόλοιπο χρόνο. 
Πόσο μάλλον όταν κατηγορούμε ακόμα και τον Θεό για την κατάσταση των ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη, ενώ εκείνοι είναι εκεί, κι εμείς τους προσπερνάμε, χωρίς να κοιτάξουμε συνειδητά δεύτερη φορά, χωρίς να αφουγκραστούμε την κατάσταση όπως πραγματικά είναι. 

Ο Πλάτωνας συχνά εκδηλώνει τρόμο μπροστά στην ανθρώπινη φύση. Πιστεύει πως είναι πλησιέστερη σε εκείνη του ζώου από ότι σε εκείνη του Θεού. Πράγματι, τελικά ο άνθρωπος περιπίπτει σε νοητική και συναισθηματική αδράνεια. Περνά δίπλα από αστέγους και δεν σκέφτεται. Κοιτάζει μηχανικά, δεν βλέπει. Ίσως η μοναξιά των καιρών μας, αφορά στην αποκλειστική ενασχόληση με τους εαυτούς μας, όχι στην απουσία ελεύθερου χρόνου. Ίσως οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Την αξία της ανθρώπινης ζωής. Την σημασία της αξιοπρέπειας. Το γεγονός ότι η ευτυχία, που τόσο κυνηγάμε όλοι, κρύβεται τελικά σε αυτά που δίνει κανείς, περισσότερο από αυτά που παίρνει.
 
Οι άνθρωποι σκέφτονται πλέον υπερβολικά αυτόματα και επαναπαύονται εύκολα. Βυθίζονται σε σκέψεις ανούσιες ενώ ταυτόχρονα συνηθίζουν και εκπαιδεύουν την απάθεια τους, απέναντι σε κάτι τόσο απάνθρωπο, απέναντι σε κάτι που θα έπρεπε να μας κρατά διαρκώς σε επαγρύπνηση και να μας υπενθυμίζει ποιοι είμαστε, τον σκοπό που έχουμε ως άνθρωποι.
 
Σε μια πραγματικότητα όπου έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας και αδιαφορούμε για την δυστυχία που αντικρίζουμε δίπλα μας· σε μια πραγματικότητα όπου υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν βοήθεια και νιώθουν ότι τα Χριστούγεννα δεν ανήκουν σε όλους, ότι δεν ανήκουν στους ίδιους· οραματίζομαι την αλλαγή.
 
Το WeFor, δεν έχει σημασία πότε και ποιοι το δημιούργησαν γιατί κάτω από αυτό ακριβώς το πρίσμα ενωθήκαμε σαν ομάδα : Δεν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή, δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Τα Χριστούγεννα δικαιωματικά, ανήκουν σε όλους.